Μια φορά και ένα καιρό...

...ήταν ένα κοριτσάκι που ζούσε με την γιαγιά του και το έλεγαν Κάρεν...

...Η Κάρεν ήθελε πολύ να αγοράσει ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια χορού, η γιαγιά της όμως δεν μπορούσε να της τα αγοράσει... Κάθε μέρα η Κάρεν έκανε μια ευχή, να μπορέσει να αγοράσει τα κόκκινα παπούτσια και να χορέψει με αυτά...

...Ο καιρός περνούσε ώσπου μια μέρα η ευχή της Κάρεν πραγματοποιήθηκε. Αγόρασε τα κόκκινα παπούτσια και άρχισε να χορεύει......κάποια στιγμή κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σταματήσει τα πόδια της που χόρευαν......Τα κόκκινα παπούτσια την οδήγησαν μακριά από το σπίτι της......

...Συνέχισε να χορεύει μέσα σε αγρούς και λιβάδια, όλη νύχτα και όλη μέρα, με βροχές και χιόνια..  Η Κάρεν άρχισε να φοβάται και να κλαίει...Τότε κατάλαβε ότι έπρεπε να προσέχει πριν κάνει μια ευχή, τα μάγια τότε λύθηκαν και η Κάρεν σταμάτησε να χορεύει και βρέθηκε στην αγκαλιά της γιαγιά της.

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν 

Ο παιδότοπος ‘τα κόκκινα παπούτσια’ χρωστάει το όνομα του στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με το ομώνυμο τίτλο και στην φωτογραφία του 1944 του κοριτσιού που καμαρώνει τα καινούργια του παπούτσια κρατώντας στα χέρια του τα παλιά.

Το κορίτσι της φωτογραφίας που αποτελεί το λογότυπο του χώρου μας και πλαισιώνει τις προσκλήσεις, τους καταλόγους, τα κουτάκια του φαγητού και τα σουπλά του καταστήματος υποδηλώνει της ραγδαίες αλλαγές της εποχής μας. 

Η γενιά των γονιών μας μεγάλωσε έχοντας ως στόχο την επιβίωση, προσπαθώντας να καλύψει τις ανάγκες σε φαγητό και μόρφωση, έπαιζε στις αυλές και στις αλάνες με τρύπια ρούχα και χωρίς παπούτσια.

Η γενιά των παιδιών μας που μεγαλώνει θεωρώντας την μόρφωση, το φαγητό τα ρούχα και τα παπούτσια ως δεδομένα, έχει  ανάγκη από το παιχνίδι σε ένα χώρο ασφαλή, καθαρό και θερμαινόμενο.